W świecie pracy trzeciej dekady XXI w. zachodzą bardzo interesujące zmiany w zakresie formy jej wykonywania, a ich głównym motorem jest postęp w zakresie robotyzacji i cyfryzacji procesów pracy oraz rozwój technologii informatycznych i telekomunikacyjnych. Pozwolił on na odejście od tradycyjnych modeli zatrudnienia i zaoferował ich alternatywy – tzw. nowe formy pracy.
Nowe formy pracy, jako przeciwieństwo standardowej formy zatrudnienia (praca wykonywana w siedzibie pracodawcy, na podstawie umowy o pracę na czas określony lub nieokreślony), charakteryzują się brakiem przywiązania do konkretnego miejsca i ram czasowych pracy, na rzecz określonych zakresów obowiązków i harmonogramów przydzielonych zadań.
Nowe formy pracy nie są więc z pozoru niczym nowym – procesy z nimi związane zachodzą z niejednakową intensywnością i dynamiką w różnych regionach świata już od kilkudziesięciu lat, ale to pandemia COVID-19 radykalnie wpłynęła na wzrost częstości korzystania z nich w różnych organizacjach. Według badania Eurofound (Europejska Agencja do spraw Poprawy Warunków Życia i Pracy z siedzibą w Dublinie) w czasie pandemii, w lipcu 2020 r., 48% pracowników w krajach EU pracowało z domu. Oczywiście było to spowodowane nadzwyczajną sytuacją, tym niemniej, 2 lata później nadal znaczna część pracowników w UE pracowała zdalnie lub hybrydowo. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że doświadczenia z okresu pandemii wpłynęły pozytywnie zarówno na postawy pracodawców, jak i pracowników wobec nowych form pracy. Powszechne wykorzystywanie nowych form pracy niesie za sobą nowe wyzwania, zwłaszcza w kontekście realizacji polityk krajowych i europejskich, których celem są: poprawa jakości pracy i życia oraz wydłużenie okresu aktywności zawodowej.
Pozycja dostępna w wersji drukowanej w Bibliotece CIOP-PIB i w wersji cyfrowej: 