Promieniowanie podczerwone

Promieniowanie podczerwone

Promieniowanie podczerwone może wywołać wzrost temperatury tkanki, a w konsekwencji oparzenie. Naturalnym źródłem promieniowania podczerwonego jest słońce. Poza atmosferą temperatura barwowa widma słonecznego wynosi w przybliżeniu 600 K. Typowymi technologicznymi źródłami promieniowania podczerwonego (tzw. źródła termiczne) są:

  • otwory ścian pieców popielnych, grzewczych, hartowniczych, ceramicznych lub szklarskich;
  • roztopione metale lub szkło;
  • elementy metalowe rozgrzane do wysokich temperatur;
  • lampowe promienniki podczerwieni (m.in. używane w hodowli zwierząt, do suszenia przędzy, wypalania ziarna, itp.);
  • paleniska parowe, elektryczne, węglowe lub gazowe.
Jako kryterium zagrożenia promieniowaniem podczerwonym przyjmuje się niedopuszczenie do powstania uszkodzenia termicznego rogówki, spojówki, soczewki, i siatkówki oka oraz skóry.
Wzory na obliczanie wielkości mierzonych podczas oceny narażenia na promieniowanie podczerwone podano poniżej:

Luminancja energetyczna

Przy ocenie narażenia na promieniowanie podczerwone wartość Lc nie powinna przekraczać 0,6/α (α – wielkość kątowa źródła promieniowania z przedziału od 11 do 100 mrad)

Natężenie napromienienia

Ocenę zagrożenia termicznego rogówki i soczewki należy wykonywać:
dla całego zakresu podczerwieni: gdy czas jednorazowej ekspozycji t < 1 000 s. Wówczas natężenie napromieniowania Ec nie powinno przekraczać wartości określonej równaniem:
                                 
  Ec  = 18 000  t-3/4      

Dla zakresu (780 – 3 000) nm, gdy czas jednorazowej ekspozycji t >  1 000 s natężenie napromienienia Ec nie powinno przekraczać wartości 10 W/m².
Ocenę obciążenia termicznego skóry należ wykonywać dla całego zakresu  promieniowania widzialnego i podczerwieni, jeżeli czas jednorazowej ekspozycji t <  10 s. Wówczas napromienienie skóry Nc nie powinno przekraczać wartości  określonej równaniem:

 
Nc <  20 000 • t