Implementacja dyrektywy ADD

Transpozycja dyrektywy Rady 75/324/EWG z dnia 20 maja 1975 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli została dokonana w postaci rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie szczegółowych wymagań dla wyrobów aerozolowych. Opublikowane rozporządzenie z dnia 5 listopada 2009 r. w Dzienniku Ustaw nr 188 pozycja 1460 zostało do dnia dziesiejszego zmienione trzykrotnie: w 2014 r., w 2015 r. – tekstem jednolitym oraz w 2017 r.. Rozporządzenie to określa szczegółowe wymagania dotyczące zapewnienia bezpieczeństwa, sposób identyfikacji i oznakowania oraz warunki i tryb przeprowadzania badań wyrobów aerozolowych.

Definicja substancji, mieszaniny czy składników łatwopalnych została bezpośrednio transponowana z dyrektywy. Rozporządzenie jednak wprowadza za pojęcie wyrobu aerozolowego zgodnie z Rozporządzeniem CLP. Zapisy dotyczące wyrobów aerozolowych niepalnych, palny i skrajnie łatwopalnych zostały wprowadzone do polskiego prawa w postaci paragrafu 19:

§ 19. 1. Wyrób aerozolowy może zawierać tylko składniki łatwopalne, które nie są substancjami lub mieszaninami piroforycznymi,samoogrzewającymi się lub reagującymi z wodą.

2. Wyrób aerozolowy klasyfikuje się w zależności od zawartości składników łatwopalnych, wyrażonej w % masowych,i ciepła chemicznej reakcji spalania jako:

1) skrajnie łatwopalny, jeżeli zawiera nie mniej niż 85% składników łatwopalnych i ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi nie mniej niż 30 kJ/g;

2) niepalny, jeżeli zawiera nie więcej niż 1% składników łatwopalnych i ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi mniej niż 20 kJ/g.

3. Wyrób aerozolowy, który nie spełnia warunków, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, klasyfikuje się jako skrajnie łatwopalny lub według palności określonej zgodnie z ust. 4 i 5. Warunki i tryb przeprowadzania badania zapłonu na odległość, badania zapłonu w przestrzeni zamkniętej i badania palności piany określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

4. Klasyfikacji rozpylanych wyrobów aerozolowych dokonuje się na podstawie wyników badania zapłonu na odległość, uwzględniając ciepło chemicznej reakcji spalania:

1) jeżeli ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi mniej niż 20 kJ/g:

a) wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako łatwopalny, jeżeli zapłon następuje w odległości nie mniejszej niż 15 cm, lecz mniejszej niż 75 cm od źródła zapłonu,

b) wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako skrajnie łatwopalny, jeżeli zapłon następuje w odległości nie mniejszej niż 75 cm od źródła zapłonu,

c) w przypadku gdy podczas badania zapłonu na odległość zapłon nie następuje, należy wykonać badanie w przestrzeni zamkniętej i zaklasyfikować wyrób aerozolowy jako łatwopalny, jeżeli równoważnik czasu jest nie większy niż 300 s/m3 lub współczynnik deflagracji jest nie większy niż 300 g/m3; w innych przypadkach wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako niepalny;

2) jeżeli ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi nie mniej niż 20 kJ/g, wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako skrajnie łatwopalny w przypadku gdy zapłon następuje w odległości nie mniejszej niż 75 cm; w innych przypadkach wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako łatwopalny.

5. Klasyfikacji piankowych wyrobów aerozolowych dokonuje się na podstawie wyników badania palności piany:

1) wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako skrajnie łatwopalny, jeżeli:

a) wysokość płomienia wynosi nie mniej niż 20 cm i płomień utrzymuje się przez co najmniej 2 s lub

b) wysokość płomienia wynosi nie mniej niż 4 cm i płomień utrzymuje się przez co najmniej 7 s;

2) wyrób aerozolowy, który nie spełnia warunków, o których mowa w pkt 1, klasyfikuje się jako łatwopalny, jeżeli wysokość płomienia wynosi nie mniej niż 4 cm i płomień utrzymuje się przez co najmniej 2 s.

6. Ciepło chemicznej reakcji spalania (ΔHc) należy określić:

1) na podstawie uznanych metod badawczych, opisanych w szczególności w normach ASTM D 240, ISO 13943 86.1 do 86.3 i NFPA 30B lub w uznanej literaturze naukowej albo

2) metodą obliczeniową, o której mowa w ust. 7.

7. Ciepło chemicznej reakcji spalania (ΔHc), w kilodżulach na gram (kJ/g), oblicza się jako iloczyn teoretycznego ciepła reakcji spalania (ΔHcomb) i wydajności spalania, która zwykle wynosi 0,95 lub 95%. Dla wieloskładnikowego wyrobu aerozolowego ciepło chemicznej reakcji spalania jest sumą ważoną ciepła reakcji spalania poszczególnych składników, wyrażoną wzorem:
gdzie:

ΔHc – ciepło chemicznej reakcji spalania wyrobu (kJ/g),

Wi% – ułamek masowy składnika „i” w wyrobie,

ΔHc(i) – ciepło spalania składnika „i” wyrobu (kJ/g).

8. Osoba wprowadzająca wyroby aerozolowe do obrotu powinna opisać metodę zastosowaną do określenia ciepła chemicznej reakcji spalania w dokumencie sporządzonym w oficjalnym języku Unii Europejskiej i dostępnym pod adresem wskazanym zgodnie z § 16 ust. 1 pkt 1.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 5 listopada 2009 r. w sprawie szczegółowych wymagań dla wyrobów aerozolowych Dz. U. 2009 nr 188 poz. 1460

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 10 marca 2014 r. zmieniające rozporządzenie  w sprawie szczegółowych wymagań dla wyrobów aerozolowych Dz. U. 2014 poz. 345

Obwieszczenie Ministra Gospodarki z dnia 26 maja 2015 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie szczegółowych wymagań dla wyrobów aerozolowych Dz. U. 2015 poz. 854

Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 30 maja 2017 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych wymagań dla wyrobów aerozolowych Dz. U. 2017 poz. 1103

Dyrektywa Rady 75/324/EWG z dnia 20 maja 1975 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli Dz. U. L 147 z 9.06.1975

Dyrektywa Komisji 94/1/WE z dnia 6 stycznia 1994 r. dostosowująca pewne szczegóły techniczne dyrektywy Rady 75/324/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli Dz.U. L 23 z 28.1.1994

Dyrektywa Komisji 2008/47/WE z dnia 8 kwietnia 2008 r. zmieniająca, w celu dostosowania do postępu technicznego, dyrektywę Rady 75/324/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli Dz.U. L 96 z 9.4.2008

Dyrektywa Komisji 2013/10/UE z dnia 19 marca 2013 r. zmieniająca dyrektywę Rady 75/324/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli w celu dostosowania jej przepisów dotyczących oznakowania do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin Dz.U. L 77 z 20.3.2013

Dyrektywa Komisji UE 2016/2037 z dnia 21 listopada 2016 r. zmieniającą dyrektywę Rady 75/324/EWG w odniesieniu do maksymalnego dopuszczalnego ciśnienia dozowników aerozoli oraz mającą na celu dostosowanie jej przepisów dotyczących oznakowania do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz. U. L 314 z 22.11.2016 r.)