Umowa Europejska ADR

 

Umowa Europejska ADR

Umowa Europejska ADR 2017-2019 została wprowadzona do prawodawstwa polskiego oświadczeniem rządowym z dnia 28 lutego 2017 r. w sprawie wejścia w życie zmian do załączników A i B do Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w Genewie dnia 30 września 1957 r.. Według umowy ADR, stosującej inną niż Rozporządzenie CLP klasyfikację substancji i mieszanin niebezpiecznych, klasa 2 obejmuje gazy czyste, mieszaniny gazów, mieszaniny jednego lub więcej gazów z jednym lub wieloma innymi materiałami i przedmioty zawierające takie materiały. Materiały i przedmioty klasy 2 dzielą się m.in. na gazy sprężone, skroplone, schłodzone skroplone, rozpuszczone, a także na aerozole i nacynia małe zawierające gaz (naboje gazowe) – kod klasyfikacyjny 5.

Aerozole i naczynia małe zawierające gaz

Kod klasyfikacyjny

UN             Nazwa materiału lub przedmiotu

5

1950   AEROZOLE

2037   NACZYNIA MAŁE ZAWIERAJĄCE GAZ (NABOJE GAZOWE)
          bez urządzenia uwalniającego oraz możliwości ponownego
          napełnienia


Z kolei aerozole (UN 1950) zaliczone są do jednej z następujących grup, zgodnie z ich właściwościami niebezpiecznymi:

-       A duszące;

-       O utleniające;

-       F palne;

-       T trujące;

-       C żrące;

-       CO żrące utleniające;

-       FC palne żrące;

-       TF trujące palne;

-       TC trujące żrące;

-       TO trujące utleniające;

-       TFC trujące palne żrące;

-       TOC trujące utleniające żrące.

Klasyfikacja zależy od rodzaju zawartości pojemnika aerozolowego. Powinny być stosowane następujące kryteria:

a) zaliczanie do grupy A (duszące) powinno być stosowane wówczas, gdy zawartość nie spełnia kryteriów żadnej innej grupy (od b do f);
b) zaliczanie do grupy O (utleniające) powinno być stosowane wówczas, gdy aerozol zawiera gaz utleniający (zgodnie z 2.2.2.1.5 ADR);
c) zaliczanie do grupy F (palne) powinno być zastosowane, jeżeli zawartość składnika palnego wynosi 85% masowych lub więcej, a ciepło spalania wynosi 30 kJ/g lub więcej. Zaliczenia tego nie należy stosować, jeżeli zawartość składnika palnego wynosi 1% masowy lub mniej, a ciepło spalania ma wartość mniejszą niż 20 kJ/g. W innych przypadkach aerozol powinien być badany pod kątem palności zgodnie z metodami badań opisanymi w Podręczniku Badań i Kryteriów, Część III, rozdział 31.

Aerozole skrajnie łatwo palne i palne powinny być zaliczane do grupy F.

Składnikami palnymi są materiały zapalne ciekłe, materiały zapalne stałe lub gazy palne lub ich mieszaniny jak zdefiniowano w Podręczniku Badań i Kryteriów ONZ. Określenie to nie obejmuje materiałów piroforycznych, samonagrzewających się lub reagujących z wodą.
d) zaliczanie do grupy T powinno być stosowane wówczas, jeżeli zawartość, inna niż propelent, klasyfikowana jest w klasie 6.1 do grup pakowania II lub III;
e) zaliczanie do grupy C powinno być stosowane wówczas, jeżeli zawartość, inna niż propelent, spełnia kryteria klasy 8 dla II lub III grupy pakowania;
f) jeżeli spełnione są kryteria dla więcej niż jednej grupy spośród grup O, F, T i C, to należy stosować odpowiednio zaliczanie do grup CO, FC, TF, TC TO, TFC lub TOC.

 

W pojemnikach aerozolowych nie mogą być stosowane jako propelent gazy odpowiadające definicji gazów trujących (zgodnie z 2.2.2.1.5 ADR) lub gazów, w odniesieniu do których w instrukcji pakowania P200 (w 4.1.4.1) zapisano „Uważany jest za piroforyczny”. Aerozole z zawartością spełniającą kryteria I grupy pakowania w zakresie działania trującego lub żrącego, nie powinny być dopuszczone do przewozu.

Umowa ADR Oświadczenie rządowe z dnia 28 lutego 2017 r. w sprawie wejścia w życie zmian do załączników A i B do Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w Genewie dnia 30 września 1957 r. ADR Dz. U. 2017 poz. 1119