Specjalista ds ubezpieczeń majątkowych

SPECJALISTA DO SPRAW UBEZPIECZEŃ MAJĄTKOWYCH I OSOBOWYCH


1. Informacje ogólne


   Zadaniem specjalisty do spraw ubezpieczeń majątkowych i osobowych jest ocena ryzyka, analiza zasad ochrony ubezpieczeniowej, kalkulacja składek i świadczeń ubezpieczeniowych, a także organizacja działalności ubezpieczeniowej.
Ponadto ma on za zadanie pozyskiwać nowych klientów firmy ubezpieczeniowej, dla której pracuje, i utrzymywać klientów dawnych. Do jego należy:

  • poznawanie potrzeb lokalnego rynku
  • bieżące uzupełnianie informacji na temat prawa ubezpieczeniowego
  • zbieranie informacji na temat potrzeb ubezpieczeniowych klientów
  • udzielanie pełnej informacji potencjalnym klientom na temat oferowanych usług
  • przygotowanie umowy ubezpieczeniowej
  • ocena jakości ochrony ubezpieczeniowej
  • działalność reasekuracyjna
  • działalność brokerska w zakresie pomocy klientom w wyborze najkorzystniejszego wariantu ubezpieczenia i ubezpieczyciela
  • dokonywanie oględzin ubezpieczonego przedmiotu
  • kalkulacja wysokości ewentualnego odszkodowania
  • wypłata należnych odszkodowań
  • kierowanie zespołem pracowników.

    Specjalista do spraw ubezpieczeń majątkowych i osobowych może być zatrudniony jako agent ubezpieczeniowy lub broker.
Agent ubezpieczeniowy często pracę wykonuje w domach klientów, miejscach publicznych lub na miejscu zdarzenia. Czas jego pracy jest uzależniony od dyspozycyjności i preferencji klientów. Często pracuje wieczorami, może również wykonywać swoje obowiązki w weekendy.
   Broker ubezpieczeniowy zwykle pracuje stacjonarnie, w biurze, do którego przychodzą klienci. Może pracować w systemie jedno- lub dwuzmianowym, także w weekendy. Od czasu do czasu może zaistnieć konieczność wydłużenia godzin pracy.
Praca specjalisty do spraw ubezpieczeń majątkowych i osobowych ma charakter indywidualny. Zazwyczaj ma stałe dni i godziny pracy.

Jest to praca zaliczana do lekkich fizycznie.

 

2. Wymagania

 

   Z racji specyfiki zawodu pracownik musi być osobą bardzo komunikatywną, łatwo nawiązywać kontakty z ludźmi oraz umieć z nimi postępować. Powinien być odporny psychicznie, przekonujący, dobrze zorganizowany, dyspozycyjny, elokwentny, wytrwały. Bardzo istotna jest również łatwość wypowiadania się i umiejętność przekonywania. Jak w każdej pracy związanej z kontaktami z ludźmi, przydatna jest także cierpliwość.

   Kolejnymi niezwykle istotnymi cechami są w tym zawodzie samodzielność w działaniu, niezależność oraz inicjatywność w sposobach pozyskiwania klientów. Osobę zatrudnioną w zawodzie powinna cechować samodyscyplina oraz otwartość, pogodne usposobienie i kultura osobista. Musi być spostrzegawcza i dokładna w przypadku wycen mienia mającego być przedmiotem ubezpieczenia.

Osoby pracujące na tym stanowisku, mające bezpośredni kontakt z klientami, powinny odznaczać się dobrym wzrokiem i słuchem umożliwiającym swobodną komunikację.

 

3. Czynniki utrudniające zatrudnienie w zawodzie

 

   Ograniczeniem w pracy specjalisty ds. ubezpieczeń majątkowych i osobowych mogą być schorzenia sfery psychicznej ze względu na wyjątkowo częste i intensywne kontakty (często konfliktogenne) z ludźmi, których w tym zawodzie nie da się uniknąć ani zmniejszyć. Czynnikiem utrudniającym pracę w zawodzie jest znaczna dysfunkcja narządu wzroku oraz słuchu z racji ograniczenia możliwości swobodnego kontaktu z potencjalnymi klientami zainteresowanymi ubezpieczeniami.

   Jest to praca dynamiczna, często wiąże się z ruchem, a zatem utrudnieniem mogą być również niektóre schorzenia znacznie zmniejszające sprawność ruchową.

Utrudnieniem mogą być schorzenia strun głosowych, słaba ekspresja werbalna i znaczące wady wymowy.

 

4. Możliwość zatrudnienia w zawodzie osób z niepełnosprawnością

 

4.1. Osoby z dysfunkcją narządu ruchu

   Istnieje możliwość zatrudnienia w zawodzie specjalisty ds. ubezpieczeń majątkowych i osobowych osób z nieznaczną dysfunkcją kończyn górnych, w tym jednoręcznych, po identyfikacji indywidualnych barier i racjonalnym dostosowaniu technicznych i organizacyjnych warunków środowiska oraz stanowiska pracy.

   Osoby z dysfunkcją kończyn dolnych, w tym osoby na wózkach inwalidzkich, mają możliwość wykonywania zawodu na wybranych stanowiskach pracy, zwłaszcza gdy jest to praca zespołowa, pod warunkiem zadbania o odpowiednie dostosowanie stanowiska pracy.

Przydatnymi cechami w przypadku tego zawodu są także dobra pamięć i uzdolnienia rachunkowe

    Dysfunkcja narządu ruchu dotycząca kończyn dolnych znacznego stopnia może mieć wpływ na ograniczoną możliwość spotkań z klientami (ze względu na bariery architektoniczne).

 

4.2. Osoby z dysfunkcją narządu wzroku

   Jest możliwe zatrudnienie osoby z nieznaczną dysfunkcją narządu wzroku pod warunkiem stosowania przez nią odpowiednich szkieł optycznych lub soczewek kontaktowych, które zapewnią dobrą ostrość widzenia, oraz po identyfikacji indywidualnych barier i przystosowaniu środowiska (technicznych i organizacyjnych) i stanowiska pracy.

 

4.3. Osoby z dysfunkcją narządu słuchu

    Zawód mogą wykonywać osoby słabosłyszące w przypadku zapewnienia im odpowiednich pomocy technicznych (aparatów słuchowych), które umożliwiają właściwą komunikację werbalną, oraz właściwego przygotowania środowiska i stanowiska pracy, np. pod kątem możliwości percepcji sygnałów alarmowych.

    Możliwości zatrudnienia osób głuchych i głuchoniemych (dotyczy tylko osób posługujących się językiem polskim w piśmie) są ograniczone. Osoby te mogą wykonywać zawód na wybranych stanowiskach pracy warunkowo, po racjonalnym dostosowaniu zakresu zadań, identyfikacji indywidualnych barier i przystosowaniu środowiska oraz stanowiska pracy (technicznym i organizacyjnym).

 

4.4. Osoby z epilepsją

    Osoby cierpiące na epilepsję mogą wykonywać zawód pod warunkiem, że napady padaczkowe występują sporadycznie, są sygnalizowane przez aurę, występują głównie wieczorem lub w nocy, nie powodują zbytniego zmęczenia i stosunkowo szybko następuje regeneracja sił po ich wystąpieniu, a przebieg choroby nie prowadzi do charakteropatii padaczkowej.

    Takie osoby mogą być zatrudnione warunkowo po racjonalnym ograniczeniu zakresu zadań do sytuacji, w których jest możliwy stały nadzór i ewentualna szybka pomoc. Zalecana jest zatem praca spokojna, w zespole, ograniczona do biura, z zapewnieniem bezpiecznych warunków.

 

5. Potrzeba przystosowania stanowiska pracy do potrzeb i możliwości osób z niepełnosprawnością

 

5.1. Osoby z dysfunkcją narządu ruchu

 

Osoby z dysfunkcją kończyn górnych

    Ze względu na osoby z niewielką dysfunkcją kończyn górnych może być potrzebne ograniczenie lub wyeliminowanie zadań wymagających dużej sprawności rąk i palców, a także zastosowanie indywidualnych pomocy technicznych, które usprawniają pracę biurową czy obsługę komputera lub innych urządzeń. Dysfunkcja jednej kończyny górnej może wymagać stosowania pomocy technicznych (ortezy, protezy) ułatwiających lub umożliwiających pracę, w tym obsługę komputera. Obecny poziom technologiczny w zakresie dostosowywania sprzętu komputerowego do potrzeb osób ze znacznymi dysfunkcjami kończyn górnych umożliwia korzystanie z niego osobom z porażeniami i przykurczami. Dostosowanie może dotyczyć obsługi klawiatury komputerowej (z nakładką ograniczającą, dużymi klawiszami czy dotykowej) lub myszy z dużymi trackballami.

 

Osoby z dysfunkcją kończyn dolnych

   Osobom z niewielką dysfunkcją kończyn dolnych, jeżeli jest to możliwe, należy tak zorganizować pracę oraz ograniczyć zakres zadań, aby mogły pracować w pozycji siedzącej lub w pozycji stojącej z podparciem bioder i pleców.

   Dla osób poruszających się o kulach może być potrzebne zainstalowanie uchwytów i poręczy ułatwiających wstawanie i podpieranie się podczas stania. Kolejna możliwa adaptacja to dostosowanie wielkości stanowiska pracy i wysokości blatów biurka do indywidualnych potrzeb oraz umieszczenie wykorzystywanych urządzeń w zasięgu rąk pracownika. Siedzisko należy przystosować do indywidualnych potrzeb pracownika z niepełnosprawnością, w tym zapewnić regulację wysokości, uchylne siedzisko, regulowany podnóżek, blokadę kół, regulowane lub indywidualnie profilowane oparcie, regulowane i odchylane podłokietniki.

   Poruszanie się na wózkach inwalidzkich wymaga likwidacji barier architektonicznych w miejscu i środowisku pracy. Ciągi komunikacyjne powinny być wystarczająco szerokie, bez elementów wolno stojących i pozbawione progów, drzwi do pomieszczeń i wind odpowiedniej szerokości. Konieczna jest likwidacja barier architektonicznych w drodze do zakładu pracy. W miejscu pracy trzeba powiększyć przestrzeń manewrową wokół stanowiska pracy oraz dostosować wielkość stanowiska pracy i wysokość blatu biurka, zapewnić odpowiednią przestrzeń pod blatem stosownie do indywidualnych potrzeb, a także dostępność wykorzystywanych urządzeń, narzędzi pracy i materiałów na odpowiedniej wysokości, bez konieczności manewrowania wózkiem. Należy częściowo lub całkowicie wyeliminować zadania i czynności wymagające dobrej koordynacji wzrokowo-ruchowej.

   Ograniczenie niektórych obowiązków zawodowych jest możliwe w sytuacji pracy zespołowej. Polecana jest praca w biurze, agencji, z ograniczeniem prac w terenie.

 

5.2. Osoby z dysfunkcją narządu wzroku

   Osoby z nieznacznymi dysfunkcjami narządu wzroku powinny korzystać ze szkieł optycznych lub soczewek kontaktowych, które zapewnią ostrość widzenia umożliwiającą swobodne czytanie dokumentów ubezpieczeniowych, dokumentów przedstawianych przez klientów (często pisanych drobnym drukiem). Mogą również, w miarę potrzeb, wykorzystywać oprzyrządowanie powiększające (np. lupę powiększającą, powiększalniki). Agent może również stosować większą czcionkę bądź specjalny program powiększający zainstalowany w komputerze. Dodatkową opcją wspomagającą pracę osoby słabowidzącej jest wprowadzenie dźwięku towarzyszącego wykonywaniu poszczególnych czynności na komputerze.

   Pomocne jest również odpowiednie przygotowanie stanowiska pracy, a więc jego oświetlenie, przygotowanie kontrastowego (ciemnego) tła biurka oraz eliminacja potencjalnych źródeł olśnienia (matowe powierzchnie).

Pracę usprawnia też stała lokalizacja elementów środowiska i stanowiska pracy.

 

5.3. Osoby z dysfunkcją narządu słuchu

 

Osoby słabosłyszące

   Osoby z taką dysfunkcją powinny korygować słuch aparatem słuchowym (zwłaszcza w częstotliwościach pasma mowy) w stopniu umożliwiającym im swobodne, werbalne komunikowanie się (słuch wydolny socjalnie), co jest szczególnie ważne w przypadku osób kontaktujących się z klientami. Zaleca się ograniczenie hałasu tła oraz pogłosu w pomieszczeniu pracy w celu poprawy warunków percepcji dźwięku oraz warunków komunikacji werbalnej.

   Wskazane jest również rozszerzenie sygnalizacji ostrzegawczej o sygnalizację świetlną lub wizyjną uzupełniającą dźwiękowe sygnały bezpieczeństwa w miejscach potencjalnego przebywania pracownika (pomieszczenie pracy, toaleta, pokój socjalny itp.), sygnalizację wibracyjną lub z wykorzystaniem przewodnictwa kostnego, informującą o ewentualnym niebezpieczeństwie.

   Zaleca się, aby urządzenia teleinformatyczne, takie jak telefon, komputer itp., były − w miarę możliwości − dostosowane do aparatów słuchowych (np. mogą być wyposażone w systemy pętli indukcyjnej lub FM). Urządzenia komunikacyjne mogą być również wyposażone w sygnalizację wizyjną, drganiową lub z wykorzystaniem przewodnictwa kostnego.

Pomocny w pracy jest wewnętrzny system komunikacji z osobami słyszącymi.

 

Osoby głuche i głuchonieme

(dotyczy tylko osób posługujących się językiem polskim w piśmie)

   Jest możliwe zatrudnienie osoby z tego rodzaju niepełnosprawnością. Osoba głucha lub głuchoniema powinna pracować na wybranych stanowiskach, tam gdzie nie ma konieczności kontaktowania się z pracownikami spoza zespołu. Zatrudnienie takiej osoby wymaga właściwej organizacji pracy, ewentualnie współpracy tłumacza języka migowego, oraz wprowadzenia wewnętrznego systemu komunikacji z osobami słyszącymi w zespole pracowniczym. W komunikowaniu się z zespołem pomagają również znaki bądź symbole ułatwiające szybkie porozumiewanie w trakcie pracy. Dodatkowo niezbędne jest zapewnienie bezpieczeństwa pracy przez zainstalowanie np. sygnalizacji świetlnej, wizyjnej lub wibracyjnej informującej o ewentualnym niebezpieczeństwie w miejscach potencjalnego przebywania pracownika (pomieszczenie pracy, toaleta, pokój socjalny itp.) lub o stanie wykorzystywanych urządzeń.

 

5.4. Osoby z epilepsją

   Osoby chore na padaczkę, które uzyskały akceptację lekarza specjalisty, powinny pracować na wybranych stanowiskach pracy. Wskazane jest ograniczenie zakresu zadań do sytuacji, w których jest możliwy stały nadzór i ewentualna szybka pomoc. Wskazana jest raczej praca w biurze niż kontakty bezpośrednie w terenie.

   Zadania, które wykonuje osoba z taką dysfunkcją, nie mogą być potencjalnym źródłem napadu padaczkowego. Należy również zadbać o to, by środowisko pracy nie stwarzało dodatkowego zagrożenia urazem.

   Osoba z epilepsją wykonująca zawód powinna dobrze znać swoją chorobę i umieć szybko rozpoznawać aurę poprzedzającą napad.

Współpracownicy powinni być poinformowani, w jaki sposób, w razie wystąpienia napadu, mogą prawidłowo udzielić pomocy.

 

Uwaga. Każdy przypadek zatrudnienia osoby z niepełnosprawnością oraz przystosowania stanowiska pracy do potrzeb i możliwości tej osoby należy rozpatrywać indywidualnie.

Zaleca się, aby osobie z tego rodzaju dysfunkcją był przydzielony opiekun na wypadek ewakuacji.