Praca marynarza na statku morskim stanowi podstawę licznych negatywnych uwarunkowań tak psychicznej, jak i fizycznej sfery jego życia. Zaburzenia środowiskowe, niemożliwość opuszczenia statku, rozłąka z rodziną czy przyjaciółmi czynią ludzi morza jedną z grup zawodowych legitymujących się zarówno najwyższym ryzykiem, jak i odsetkiem samobójstw. Autor zwraca szczególną uwagę na społeczne znaczenie samobójstw w kontekście ich przesłanek, liczebności i nieoczekiwanie wysokiego udziału procentowego wśród wszystkich zgonów marynarzy w miejscu pracy.

Przypomniano również terminu „kalentura”, niemal zapomniany, prawie nieznany we współczesnej literaturze naukowej, a prawdopodobnie związany ze skłonnością marynarzy do samobójstw. Tekst bazuje na analizie popełnionych zamachów samobójczych i niejasnych rezultatów badań ich dotyczących.

DOI: 10.5604/01.3001.0014.7488

Zgodnie z danymi GUS o zatrudnionych w warunkach zagrożenia na koniec 2019 r., 2. pod względem częstości występowania czynnikiem szkodliwym były pyły, na które narażonych było 50,4 tys. osób (15,9%).

Ocena narażenia na pyły w środowisku pracy polega na wykonaniu grawimetrycznych pomiarów stężeń na stanowiskach pracy dla zidentyfikowanych rodzajów pyłów, określeniu wskaźników narażenia na pyły i porównaniu uzyskanych wartości wskaźników narażenia z wartościami najwyższych dopuszczalnych stężeń pyłów. Wadami metody grawimetrycznej jest  m.in.  brak informacji o zmianach stężenia w czasie, podatność na dodatkowe źródła emisji, długi czas potrzebny na uzyskanie wyniku.

Mierniki stężenia pyłów, przedstawiające dane pomiarowe w czasie rzeczywistym lub zbliżonym do rzeczywistego, znajdują coraz więcej zastosowań. Produkowane są już na dużą skalę niskokosztowe, niewielkie sensory, które można stosować do wytwarzania relatywnie dokładnych mierników środowiskowych, a także stacjonarnych i mobilnych sieci sensorowych. Tego typu urządzenia mogą stanowić istotne wsparcie dla grawimetrycznej oceny stężenia pyłów na stanowiskach pracy.

DOI: 10.5604/01.3001.0014.7490

W artykule omówiono zagadnienie związane ze zmianą wymiarów zewnętrznych opisujących sylwetkę człowieka, związanych z jego wyposażeniem w środki ochrony indywidualnej. Zmiany tych wymiarów określono jako naddatki do miar antropometrycznych człowieka oraz naddatki wymiarowe, wynikające ze stosowania środków ochrony indywidualnej.  Zdefiniowano naddatki wymiarowe oraz naddatki do miar antropometrycznych, a także wykazano ich znaczenie w kształtowaniu ergonomicznego środowiska pracy.

DOI: 10.5604/01.3001.0014.7491