Odkąd bezpieczeństwo pracy i zdrowie pracowników zajęło istotne miejsce w polityce społecznej Unii Europejskiej, zaczęły powstawać strategie, plany, programy, idee, koncepcje, podejścia, polityki, drogi, harmonogramy, kroki, projekty działań, wizje, koncepty, scenariusze, zamierzenia, kierunki, systemy itp. Opisywanie procedur dotyczących najbliższej i dalszej przyszłości, które miałyby zapewnić pracownikom odpowiednie warunki pracy, a przede wszystkim pomóc odpowiedzieć na pytanie, jak należałoby w przyszłości zorganizować rynek pracy i dokąd on zmierza – zaczęło zajmować coraz więcej stron, półek, bitów, dysków. W planowaniu pomija się jednak istotne
dane wyjściowe. Trudno jest bowiem mówić o tym, jak należy się zachować w określonych okolicznościach, jeśli te okoliczności nie są przewidywalne.

Postępy, jakie dokonały się w ostatnich latach w dziedzinie nanotechnologii, doprowadziły do opracowania wielu rodzajów nanostruktur, których oddziaływanie na zdrowie człowieka i środowisko jest dopiero badane. Obszarem, który jest praktycznie mało rozpoznany w badaniach naukowych, jest działanie nanomateriałów na układ hormonalny człowieka. W artykule przestawiono wyniki niektórych badań wskazujące na potencjalne działanie nanomateriałów jako substancji mogących zakłócać homeostazę i mechanizmy regulacyjne układu hormonalnego.

DOI: 10.5604/01.3001.0014.6640

Substancje wpływające szkodliwie na rozrodczość (również te, które działają poprzez zaburzanie gospodarki hormonalnej organizmu) są klasyfikowane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008. W tym rozporządzeniu zostały ustalone zasady, na jakich klasyfikuje się również mieszaniny takich substancji, jednak w dalszym ciągu problemem pozostaje ocena skutków łącznego narażenia na substancje pochodzące z wielu różnych źródeł bądź rozprzestrzeniających się różnymi drogami.

W artykule omówiono zagadnienia związane z oddziaływaniem na organizm mieszanin substancji chemicznych, wśród których istnieje możliwość wzajemnych interakcji, co powoduje, że mieszaniny mogą stwarzać nieoczekiwanie duże zagrożenie dla zdrowia narażonego na ich działanie człowieka.

DOI: 10.5604/01.3001.0014.6641

W artykule omówiono sposoby określania lub wyliczania wartości maksymalnej dopuszczalnej ekspozycji (MDE) oka i skóry na promieniowanie laserowe oraz znaczenie tych wartości w ocenie ryzyka związanego z narażeniem człowieka na przypadkową ekspozycję promieniowaniem laserowym. Omówiono opracowane algorytmy do wyznaczania MDE, bazujące na wytycznych określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z  6 czerwca 2014 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy. Zaprezentowano również przykłady obliczeń przeprowadzonych z wykorzystaniem algorytmów, wskazując na znaczenie MDE w ocenie ryzyka związanego z narażeniem człowieka na przypadkową ekspozycję promieniowania laserowego.

DOI: 10.5604/01.3001.0014.6642

Materiały antywibracyjne są od lat z powodzeniem stosowane w środkach ochrony indywidualnej, chroniących organizm przed drganiami przenoszonymi przez kończyny górne. Jednak w przypadku ochron indywidualnych przeznaczonych do redukcji drgań działających na człowieka w sposób ogólny (przenikających przez stopy, miednicę, plecy lub boki) rynek nie oferuje praktycznie żadnych rozwiązań. Jednym ze sposobów ochrony przed drganiami ogólnymi przenoszonymi przez stopy może być obuwie o właściwościach redukujących drgania. Zastosowanie materiałów antywibracyjnych w podpodeszwach bądź wyściółkach takiego obuwia może zmniejszyć transmisję drgań ze źródła do  organizmu pracownika.

W artykule przedstawiono opracowaną w CIOP-PIB metodę oceny przenoszenia drgań mechanicznych przez elementy konstrukcyjne podeszwy (podpodeszwy, wyściółki) do zastosowania w obuwiu jako ochrony indywidualnej przed drganiami ogólnymi przenoszonymi przez stopy. Omówiono również wyniki przeprowadzonych badań modeli wyściółek/podpodeszew.

DOI: 10.5604/01.3001.0014.6644