Wymagania Unii Europejskiej

W 1975 r. została opublikowana dyrektywa Rady 75/324/EWG z dnia 20 maja 1975 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli nazwana dyrektywą ADD od angielskiego akronimu nazwy Aerosol Dispenser Directive. Jak większość dyrektyw z tej serii (zbliżania ustawodawstw państw członkowskich) dyrektywa ta przygotowana została aby usunąć utrudnienia w stworzeniu i funkcjonowaniu wspólnego rynku. Wszystkie państwa członkowskie zostały zobligowane do przyjęcia takich samych specyfikacji, w postaci uzupełnienia istniejącego w owym czasie prawa, lub zastąpienia go w części lub całości. Na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat dyrektywa była kilkukrotnie zmieniana (dyrektywą Komisji 94/1/WE, dyrektywą Komisji 2008/47/WE oraz rozporządzeniami WE 807/2003 i 219/2009). Zmiana z marca 2013 r. wprowadzona dyrektywą Komisji 20013/10/UE z dnia 19 marca 2013 r. dostosowała zapisy dyrektywy 75/324/EWG do  Rozporządzenia CLP.

Zgodnie z artykułem 2 dyrektywy ADD określenie „dozowniki aerozoli” oznacza każdy nienadający się do ponownego zastosowania pojemnik wykonany z metalu, szkła lub tworzywa sztucznego, łącznie z zawartym w nim sprężonym, skroplonym lub rozcieńczonym pod ciśnieniem gazem, z płynem, pastą, proszkiem lub bez płynu, pasty, proszku i wyposażony w mechanizm zwalniający umożliwiający uwolnienie jego zawartości w formie stałych lub ciekłych cząstek zawieszonych w gazie jako piana, pasta, proszek lub w stanie płynnym.

W dyrektywie zdefiniowano takie pojęcia jak: składniki łatwopalne, aerozole łatwopalne, łatwopalne aerozole rozpylane i łatwopalne pianki aerozolowe. I tak, zgodnie z dyrektywą:

Składniki łatwopalne

Zawartość dozowników aerozoli uważa się za łatwopalną, jeżeli zawiera składnik sklasyfikowany jako łatwopalny:

a) łatwopalna ciecz oznacza ciecz o temperaturze zapłonu nie wyższej niż 93 °C;

b) łatwopalna substancja stała oznacza substancję stałą lub mieszaninę, która jest łatwopalna albo może pod wpływem tarcia wywołać ogień lub przyczynić się do jego wywołania. Łatwopalne substancje stałe to substancje w postaci proszku lub granulek lub o konsystencji pasty albo mieszaniny takich substancji, które mogą być niebezpieczne w przypadku, gdy łatwo się zapalają wskutek krótkotrwałego kontaktu ze źródłem zapłonu, takim jak paląca się zapałka, oraz gdy płomień rozprzestrzenia się szybko;

c) łatwopalny gaz oznacza gaz lub mieszaninę gazów, których zakres palności w powietrzu obejmuje warunki: temperaturę 20 °C i standardowe ciśnienie 1,013 bar.

Definicja ta nie obejmuje substancji i mieszanin piroforycznych, samoogrzewających się lub reagujących z wodą, które nigdy nie mogą stanowić składników zawartości aerozolu.

Aerozole łatwopalne

Do celów niniejszej dyrektywy aerozol uważa się za „niepalny”, „łatwopalny” lub „skrajnie łatwopalny” na podstawie ciepła chemicznej reakcji spalania oraz zawartości wagowej składników łatwopalnych, zgodnie z następującymi wytycznymi:

a) aerozol klasyfikuje się jako „skrajnie łatwopalny”, jeżeli zawiera 85 % lub więcej łatwopalnych składników, natomiast ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi 30 kJ/g lub więcej.

b) aerozol klasyfikuje się jako „niepalny”, jeżeli zawiera 1 % lub mniej łatwopalnych składników, natomiast ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi mniej niż 20 kJ/g.

c) wszystkie pozostałe aerozole będą podlegały poniższym procedurom klasyfikacji wg palności lub będą klasyfikowane jako „skrajnie łatwopalne”. Badanie zapłonu na odległość, badania w przestrzeni zamkniętej i badania palności piany muszą być zgodne z pkt 6.3.

Łatwopalne aerozole rozpylane

Przy klasyfikacji aerozoli rozpylonych należy uwzględnić ciepło chemicznej reakcji spalania, przyjmując za podstawę wyniki badania na odległość od źródła zapłonu, według następujących wytycznych:

a) jeżeli ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi mniej niż 20 kJ/g:

(i) aerozol klasyfikuje się jako „łatwopalny”, jeżeli zapalenie następuje w odległości wynoszącej 15 cm lub więcej, lecz mniejszej niż 75 cm;

(ii) aerozol klasyfikuje się jako „skrajnie łatwopalny”, jeżeli zapalenie następuje w odległości 75 cm lub większej;

(iii) jeżeli podczas badania na odległość od źródła zapłonu zapalenie nie następuje, należy wykonać badanie w przestrzeni zamkniętej i w tym przypadku aerozol klasyfikuje się jako „łatwopalny”, jeżeli równoważnik czasu jest równy 300 s/m 3 lub mniejszy, albo jeżeli gęstość deflagracji jest równa 300 g/m 3 lub mniejsza; w innych przypadkach aerozol klasyfikuje się jako „niepalny”;

b) jeżeli ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi 20 kJ/g lub więcej, aerozol klasyfikuje się jako „skrajnie łatwopalny”, jeżeli zapalenie następuje w odległości 75 cm lub większej; w innych przypadkach aerozol klasyfikuje się jako „łatwopalny”.

 Łatwopalne pianki aerozolowe

Klasyfikacji w przypadku pianek aerozolowych dokonuje się na podstawie wyników badania palności piany.

a) Wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako „skrajnie łatwopalny”, jeżeli:

(i) wysokość płomienia wynosi 20 cm lub więcej i płomień utrzymuje się przez 2 s lub dłużej;

lub

(ii) wysokość płomienia wynosi 4 cm lub więcej i płomień utrzymuje się przez 7 s lub dłużej.

b) Wyrób aerozolowy, który nie spełnia kryteriów wymienionych w lit. a), klasyfikuje się jako „łatwopalny”, jeżeli wysokość płomienia wynosi 4 cm lub więcej i płomień utrzymuje się przez 2 s lub dłużej.

Zapisy te wprowadzone zostały dyrektywą 2008/47/WE. Natomiast pojęcia substancja i mieszanina odnoszą się bezpośrednio do Rozporządzenia CLP i wprowadzone zostały 2013 r. W dyrektywie ADD określono specjalne przepisy dotyczące metalowych, szklanych oraz z toworzywa sztucznego dozowników aerozoli. Odrębny punkt dyrektywy stanowi szczegółowy opis badań palności, w tym badania zapłonu na odległość, w przestrzeni zamkniętej oraz badania palności piany aerozolowej. Ostatnia zmiana dyrektywy ADD dyrektywą Komisji UE 2016/2037 z dnia 21 listopada 2016 r. zmieniającą dyrektywę Rady 75/324/EWG w odniesieniu do maksymalnego dopuszczalnego ciśnienia dozowników aerozoli oraz mającą na celu dostosowanie jej przepisów dotyczących oznakowania do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin harmonizuje wymogi bezpieczeństwa w odniesieniu do dozowników aerozoli, w tym wymogi dotyczące nominalnych objętości, napełniania i innych zagrożeń związanych z ciśnieniem, oraz wymogi dotyczące oznakowania dozowników aerozoli objętych jej zakresem oraz wprowadzonych do obrotu na podstawie przepisów tej dyrektywy.

Dyrektywa Rady 75/324/EWG z dnia 20 maja 1975 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli Dz. U. L 147 z 9.06.1975

Dyrektywa Komisji 94/1/WE z dnia 6 stycznia 1994 r. dostosowująca pewne szczegóły techniczne dyrektywy Rady 75/324/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli Dz.U. L 23 z 28.1.1994

Dyrektywa Komisji 2008/47/WE z dnia 8 kwietnia 2008 r. zmieniająca, w celu dostosowania do postępu technicznego, dyrektywę Rady 75/324/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli Dz.U. L 96 z 9.4.2008

Dyrektywa Komisji 2013/10/UE z dnia 19 marca 2013 r. zmieniająca dyrektywę Rady 75/324/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli w celu dostosowania jej przepisów dotyczących oznakowania do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin Dz.U. L 77 z 20.3.2013

Dyrektywa Komisji UE 2016/2037 z dnia 21 listopada 2016 r. zmieniającą dyrektywę Rady 75/324/EWG w odniesieniu do maksymalnego dopuszczalnego ciśnienia dozowników aerozoli oraz mającą na celu dostosowanie jej przepisów dotyczących oznakowania do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz. U. L 314 z 22.11.2016 r.)