Szyldziarz

SZYLDZIARZ


1. Informacje ogólne


   Zadaniem szyldziarza jest wykonywanie szyldów oraz tablic informacyjnych i reklamowych na podstawie projektów własnych lub innych osób. Projekty te mogą być wykonywane seryjnie lub jako pojedyncze zamówienia. Szyldziarz w swojej pracy posługuje się różnymi technikami, np. malowanie olejne, nitro, emalie, sitodruk. Może także łączyć te techniki. Materiały, których używa, to: płyty pilśniowe, dykta, tworzywo sztuczne, szkło, blacha, aluminium, stal itp. W zależności od użytego materiału szyldziarz dobiera odpowiednie techniki wykonania zadania oraz farby. Inne czynności szyldziarza to:

  • wymierzenie i wykonanie płyty odpowiedniego formatu, wykonanie otworów do mocowania
  • zamawianie płyt o odpowiednim wymiarze
  • przygotowanie odpowiednio dobraną techniką (zależną od rodzaju użytego materiału) powierzchni do nałożenia barwników – odtłuszczanie, czyszczenie, matowanie, szlifowanie, szpachlowanie, usuwanie uszkodzeń
  • przygotowanie barwników odpowiednich do rodzaju podłoża
  • kładzenie podkładu
  • kładzenie tła
  • nanoszenie rysunków
  • malowanie wzorów i liter różnymi technikami (natryskowo – rozpylaczem lub pędzlem)
  • dobór odpowiedniej metody konserwacji (np. pokrycie bezbarwnym lakierem, suszenie, wypalanie) i zakonserwowanie rysunku
  • czyszczenie wykonanych przedmiotów
  • pakowanie gotowych produktów.

   Szyldziarz witryn sklepowych wykonuje pracę na komputerze, używając specjalistycznych programów, a następnie wycina ploterem gotowy projekt. Może pracować w agencji reklamowej lub zakładzie usługowym. Montowanie szyldów odbywa się w różnych miejscach, zależnie od zamówienia klienta.

   Praca szyldziarza może mieć charakter indywidualny i grupowy. Szyldziarz wykonujący zamówienie w zakładzie może ograniczać swoje kontakty do współpracowników i przełożonych, natomiast szyldziarz, który jest właścicielem zakładu, ma szersze kontakty z klientami. Szyldziarz ma stałe godziny pracy wynikające z kodeksu pracy.
Praca szyldziarza jest zaliczana do prac lekkich.

 

2. Wymagania

 

   Praca szyldziarza najczęściej jest wykonywana w pozycji stojącej i wymaga przemieszczania się.

   Niezbędne w tym zawodzie są zdolności plastyczne, staranność, dokładność, pomysłowość, sprawny narząd wzroku, w tym prawidłowe rozpoznawanie barw, widzenie stereoskopowe i prawidłowe pole widzenia, a także prawidłowe rozróżnianie małych szczegółów pracy wzrokowej, a ponadto dobra koordynacja wzrokowo-ruchowa (praca przy maszynach), zręczność rąk i palców, precyzja ruchów, zdolność do koncentracji uwagi oraz cierpliwość i spostrzegawczość. Równie istotny jest zmysł dotyku.

   Szyldziarz będący jednocześnie właścicielem zakładu powinien charakteryzować się ponadto umiejętnością kontaktu z innymi ludźmi (kontrahentami, pracownikami), kreatywnością, umiejętnością kierowania załogą i zdobywania potencjalnych kontrahentów.

 

3. Czynniki utrudniające zatrudnienie w zawodzie

   Czynnikiem utrudniającym pracę w zawodzie są zaburzenia znacznego stopnia sprawności kończyn górnych, w szczególności w zakresie zręczności palców i rąk.

   W zawodzie tym nie mogą pracować osoby niewidome, z wadami dysfunkcjami narządu wzroku, które nie mogą być skorygowane szkłami optycznymi lub soczewkami kontaktowymi, a także zaburzeniami w zakresie rozpoznawania barw, widzenia stereoskopowego, pola widzenia, koordynacji wzrokowo-ruchowej, percepcji kształtów oraz zaburzeniami zmysłu równowagi i dotyku.

   Przeciwwskazaniem do pracy w zawodzie są choroby skóry rąk oraz alergia kontaktowa i wziewna na określone materiały i związki chemiczne (farby, rozpuszczalniki).

 

4. Możliwość zatrudnienia w zawodzie osób z niepełnosprawnością

 

4.1. Osoby z dysfunkcją narządu ruchu

   Do wykonywania pracy metodą tradycyjną niezbędna jest sprawność kończyn górnych, ale przy coraz bardziej powszechnej komputeryzacji może być ona wykonywana także przez osoby z niewielką bądź umiarkowaną niepełnosprawnością kończyn górnych.

   W zawodzie mogą znaleźć zatrudnienie osoby z dysfunkcją kończyn dolnych, bowiem pracownik może wykonywać wiele czynności w pozycji siedzącej. Pracę mogą wykonywać również osoby poruszające się na wózku inwalidzkim. Niezbędne jest wówczas odpowiednie dostosowanie czynności (np. montowanie gotowych wyrobów, projektowanie), a także obiektu, pomieszczenia i stanowiska pracy w zakresie technicznym i organizacyjnym.

 

4.2. Osoby z dysfunkcją narządu wzroku

   W zawodzie mogą pracować osoby z nieznacznymi wadami i dysfunkcjami narządu wzroku, możliwymi do skorygowania szkłami optycznymi lub soczewkami kontaktowymi.

Ważną cechą jest rozróżnianie barw i percepcja kształtów.

 

4.3. Osoby z dysfunkcją narządu słuchu

   Istnieje możliwość wykonywania zawodu przez osoby z niepełnosprawnością narządu słuchu pod warunkiem racjonalnego dostosowania zakresu zadań, identyfikacji indywidualnych barier i przystosowania środowiska oraz stanowiska pracy w zakresie technicznym i organizacyjnym.

 

4.4. Osoby z dysfunkcją sfery psychicznej

   Osoby z chorobami psychicznymi mogą pracować w zawodzie pod warunkiem, że praca, poza wyjątkowymi sytuacjami (wyjazdy, sytuacje kryzysowe w firmie), nie zaburza ich rytmu dnia i nocy oraz zachowana jest zasada równego traktowania pracowników.

 

4.5. Osoby z dysfunkcją sfery intelektualnej

   Szansę na zatrudnienie w zawodzie mają osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim. Mogą one uzyskać odpowiednie kwalifikacje w specjalnych szkołach zawodowych lub w wyniku szkolenia praktycznego w zakładzie pracy. Osoby te powinny być uczone konkretnych zadań praktycznych.

   Osoby z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej powinny pracować w zespole, wykonując na początku proste, nieskomplikowane czynności pod nadzorem. W miarę nabywania doświadczenia mogą wykonywać zadania trudniejsze i bardziej złożone.

   Osoby te będą potrzebowały wsparcia w nauczeniu się wykonywania konkretnych czynności zawodowych. Pracę mogą wykonywać pod stałym nadzorem i na polecenie osoby trzeciej. Najbardziej efektywną formą adaptacji zawodowej jest bieżące wsparcie trenera pracy.

 

4.6. Osoby z epilepsją

   Osoby chorujące na padaczkę mogą wykonywać zawód na wybranych stanowiskach pracy pod warunkiem, że napady padaczkowe występują sporadycznie, są sygnalizowane przez aurę, występują głównie wieczorem lub w nocy, nie powodują zbytniego zmęczenia i stosunkowo szybko następuje regeneracja sił po ich wystąpieniu, a przebieg choroby nie prowadzi do charakteropatii padaczkowej. Osoby te mogą wykonywać zawód warunkowo, po racjonalnym ograniczeniu zakresu zadań do sytuacji, w których możliwy jest stały dozór i ewentualna szybka pomoc, a stanowisko pracy nie stwarza potencjalnych zagrożeń w razie emisji choroby. Wyjątek stanowią stanowiska montera i operatora maszyn, na których praca osób chorujących na padaczkę, jeśli napady występują regularnie, jest niewskazana. moja wątpliwość: czy szyldziarz wykonuje pracę montera i operatora maszyn?

 

5. Potrzeba przystosowania stanowiska pracy do potrzeb i możliwości osób z niepełnosprawnością

 

5.1. Osoby z dysfunkcją narządu ruchu

 

Osoby z dysfunkcją kończyn górnych

   Dla osób z niewielką dysfunkcją kończyn górnych niezbędne może być ograniczenie lub eliminacja zadań wymagających ich dużej sprawności, szczególnie zręczności rąk i palców, oraz zastosowanie indywidualnych pomocy technicznych, które usprawniają pracę. Osoby z dysfunkcją jednej kończyny górnej mogą potrzebować pomocy technicznych (ortez, protez), ułatwiających lub umożliwiających im pracę. Osoba z niesprawnymi kończynami górnymi może korzystać ze specjalnie przystosowanego sprzętu komputerowego (np. myszki, pada, klawiatury) lub specjalistycznego oprogramowania komputera, umożliwiającego korzystanie z niego bez użycia lub z ograniczonym użyciem kończyn górnych.

 

Osoby z dysfunkcją kończyn dolnych

   Ze względu na ograniczoną mobilność pracownika z niepełnosprawnością, jego praca powinna być właściwie zorganizowana pod kątem wykonywania niektórych lub wszystkich zadań w pozycji siedzącej lub w pozycji stojącej z podparciem bioder i pleców. Osoby z niewielką dysfunkcją kończyn dolnych mogą potrzebować uchwytów i poręczy ułatwiających wstawanie i podpieranie się w czasie stania czy wysokich stołków umożliwiających wykonywanie niektórych czynności w pozycji siedzącej. Kolejna możliwa adaptacja to dostosowanie wielkości stanowiska pracy i wysokości blatów do indywidualnych potrzeb pracownika oraz umieszczenie materiałów i narzędzi w zasięgu jego rąk. Jeżeli pracownik korzysta z siedziska, należy pamiętać o przystosowaniu go do indywidualnych potrzeb tego pracownika, co może zapewnić m.in. regulowana wysokość, siedzisko uchylne, regulowany podnóżek, blokada kół, regulowane lub indywidualnie profilowane oparcie, regulowane i odchylane podłokietniki.

   Zatrudnienie osób poruszających się na wózkach inwalidzkich (praca na wybranych stanowiskach pracy) wymaga likwidacji barier architektonicznych w miejscu i środowisku pracy oraz w drodze do zakładu pracy. W miejscu pracy istnieje potrzeba powiększenia przestrzeni manewrowej wokół stanowiska pracy oraz dostosowania wielkości tego stanowiska do indywidualnych potrzeb i zapewnienia dostępności urządzeń, narzędzi, szaf czy regałów. Równie ważne jest posadowienie elementów sterujących w zasięgu rąk, na poziomie umożliwiającym pracę w pozycji siedzącej.

   Należy zapewnić częściowe lub całkowite wyeliminowanie zadań i czynności roboczych wymagających dużej sprawności ruchowej.

 

5.2. Osoby z dysfunkcją narządu wzroku

  Osoby z niewielką dysfunkcją narządu wzroku, którą można skorygować szkłami optycznymi, powinny stosować szkła korekcyjne lub soczewki kontaktowe.

   Wymagane jest zapewnienie dobrego doświetlenia miejsc i stanowisk pracy, wprowadzenie kontrastowej kolorystyki narzędzi, urządzeń i maszyn, stosowanie kontrastowego (ciemnego) tła stołu warsztatowego oraz eliminacja potencjalnych źródeł olśnienia.

Pracę usprawnia stała lokalizacja elementów środowiska i stanowiska pracy.

 

5.3. Osoby z dysfunkcją narządu słuchu

 

Osoby słabosłyszące

   Aparat słuchowy powinien korygować słuch (zwłaszcza w częstotliwościach pasma mowy) w stopniu umożliwiającym swobodne, werbalne komunikowanie się (słuch wydolny socjalnie).

   Zaleca się ograniczenie hałasu tła oraz pogłosu w pomieszczeniu pracy w celu poprawy warunków percepcji dźwięku i warunków komunikacji werbalnej.

   Zaleca się również rozszerzenie sygnalizacji ostrzegawczej o sygnalizację świetlną wizyjną lub wibracyjną uzupełniającą dźwiękowe sygnały bezpieczeństwa w miejscach potencjalnego przebywania pracownika (pomieszczenie pracy, toaleta, pokój socjalny itp.). Urządzenia teleinformatyczne, takie jak telefon, komputer itp., powinny być, w miarę możliwości, dostosowane do aparatów słuchowych (np. mogą być wyposażone w systemy pętli indukcyjnej lub systemy FM).

 

Osoby głuche i głuchonieme

   Istnieje możliwość zatrudnienia osoby z tego rodzaju niepełnosprawnością, co wymaga jednak właściwej organizacji pracy. Konieczna jest znajomość języka migowego przez przynajmniej jedną osobę z otoczenia osoby głuchoniemej bądź stała współpraca pracodawcy z profesjonalnym tłumaczem tego języka (możliwość korzystania z tłumacza języka migowego on-line). Może być również konieczne ograniczenie zakresu komunikowania się na piśmie, ponieważ rozumienie informacji pisanych przez osoby głuchonieme posługujące się językiem migowym jest znacząco utrudnione. W komunikowaniu się z zespołem pomagają również znaki lub symbole ułatwiające szybkie porozumiewanie się w trakcie pracy. Dodatkowo zapewnia bezpieczeństwo zainstalowanie np. sygnalizacji świetlnej, wizyjnej lub wibracyjnej ostrzegającej o ewentualnym niebezpieczeństwie w miejscach potencjalnego przebywania pracownika (drogi komunikacyjne, pomieszczenie pracy, toaleta, pokój socjalny itp.) lub informującej o stanie urządzeń.

Zaleca się, aby osobie z tego rodzaju niepełnosprawnością był przydzielony opiekun na wypadek ewakuacji.

 

5.4. Osoby z dysfunkcją sfery psychicznej

   Pracownik podejmujący pracę w tym zawodzie powinien być w przyjazny sposób zapoznawany ze strukturą i kulturą organizacyjną firmy. Powinien także otrzymać jasne i jednoznaczne informacje i instrukcje odnośnie do podejmowanych zadań.

W firmie zatrudniającej pracownika z tą niepełnosprawnością należy wprowadzić przyjazny tryb informowania o jego problemach zdrowotnych czy społecznych. Najlepiej, gdy wie o nich osoba „osoba zaufania”. Można także wypracować obyczaj interesowania się członków zespołu pracowniczego sytuacją społeczną i zdrowotną pracownika i brania jej pod uwagę we współpracy. Członkowie zespołu mogą się przy tym uczyć podmiotowego traktowania pracownika z niepełnosprawnością – pozyskiwać wiedzę o jego sytuacji, przede wszystkim od niego samego lub, za jego wiedzą i aprobatą, z innych źródeł.

   W sytuacji kłopotów z psychiczną i społeczną stroną swojej pracy pracownik mógłby korzystać ze wsparcia asystenta zawodowego/trenera pracy. Trenerem pracy może być współpracownik lub osoba specjalnie w tej roli zatrudniona w firmie. Wsparciem może też służyć pracownik upoważnionej do tego organizacji. Wsparcie trenera pracy powinno dotyczyć wyłącznie sfery emocji i relacji z innymi, nie zaś kompetencji zawodowych, i obejmować tylko pewien niedługi okres/okresy pracy. Na co dzień pracownik powinien pracować samodzielnie – zgodnie z samodzielnym charakterem stanowiska pracy.

   Ponadto pracownik powinien mieć możliwość korzystania z elastycznego czasu pracy i zakresu obowiązków, co oznacza, że w wyjątkowej sytuacji (związanej z chorobą czy niepełnosprawnością) zakres obowiązków na jego stanowisku może być zmodyfikowany w sposób możliwy do zaakceptowania przez pracodawcę. Powinna istnieć także możliwość okresowego zastąpienia pracownika przez inną osobę.

 

5.5. Osoby z dysfunkcją sfery intelektualnej

   Stanowiska pracy osób z niepełnosprawnością intelektualną nie wymagają specjalistycznego dostosowywania pod względem architektonicznym i ergonomicznym, wykraczającego poza ogólne zasady odnoszące się do wszystkich pracowników. Jeśli niepełnosprawność intelektualna jest sprzężona z niepełnosprawnością sensoryczną, należy zastosować zasady dostosowywania stanowiska pracy określone dla poszczególnych rodzajów niepełnosprawności.

   Osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim (wybrane osoby, po akceptacji lekarza i psychologa) mogą być zatrudnione w tym zawodzie pod warunkiem, że dobór zadań i czynności zawodowych będzie odpowiadał ich potencjałowi intelektualnemu. Mogą wykonywać czynności proste, powtarzalne, zadania bardziej odtwórcze niż twórcze, zlecone przez przełożonego.

   Osoby z niepełnosprawnością intelektualną ze względu na swoje ograniczenia, szczególnie w zakresie poznawczym, będą potrzebowały przede wszystkim dostosowania tempa pracy do ich indywidualnych możliwości oraz jasno zdefiniowanego zakresu obowiązków. Kolejną istotną kwestią jest wyłonienie członka zespołu pracowniczego, który będzie odpowiedzialny za przekazywanie poleceń osobie z niepełnosprawnością intelektualną (zasadą jest, że każdorazowo czyni to ta sama osoba, aby nie dezinformować pracownika).

   Pracownicy z niepełnosprawnością intelektualną mogą długo przystosować się do wykonywania określonych zadań. Zakres ich prac musi być jednorodny i powtarzalny, a praca nadzorowana i kontrolowana możliwie często, zwłaszcza w początkowym okresie. Może też być konieczna pomoc w kształtowaniu prawidłowych zachowań w różnych sytuacjach społecznych (np. punktualne przychodzenie do pracy, nieopuszczanie samowolne stanowiska pracy).

   Wymagane w pracy czynności robocze i miejsca, z których korzystają osoby z niepełnosprawnością intelektualną (np. toalety, bufet, ważne działy, takie jak kadry, magazyny itp.), powinny być oznaczone prostymi piktogramami ułatwiającymi zrozumienie oraz identyfikację miejsc.

   W rozmowie z pracownikiem z niepełnosprawnością intelektualną należy używać prostych słów i nieskomplikowanych wyrażeń, a tłumacząc różnego rodzaju kwestie opierać się na przykładach z dnia codziennego. Nie należy używać zwrotów anglojęzycznych, a zamiast liczb czy procentów używać słów mało” czy „wiele”. Przekazywane informacje powinny być zwięzłe, a zdania krótkie.

 

5.6. Osoby z epilepsją

  Osoby chore na padaczkę, których zatrudnienie zaakceptował lekarz specjalista, powinny pracować w zespole i pod nadzorem, a warunki pracy nie powinny sprzyjać nasileniu objawów. Organizując pracę, należy zapewnić im bezpieczeństwo (np. bez konieczności wykonywania montażu).

   Pracownik z epilepsją, mimo sygnalizowania napadów, może korzystać z fotela z odpowiednimi pasami zabezpieczającymi kończyny górne i dolne, zgodnie z zasadami.

 

Uwaga. Każdy przypadek zatrudnienia osoby z niepełnosprawnością oraz przystosowania stanowiska pracy do potrzeb i możliwości tej osoby należy rozpatrywać indywidualnie.